Ik blijf het raar vinden dat ouders voor een school gaan kamperen om hun kind te kunnen inschrijven. En zelfs soms gerechtsdeurwaarders in huren om geen valsspelers de kans te geven om voor te kruipen. Dit zou anno 2019 toch niet mogen kunnen.
Alhoewel, als ge de stroom berichten, fake of niet, in de media over ons onderwijs hebt gelezen dan kunt ge niet anders dan dit normaal vinden. De kwaliteit van ons onderwijs is helemaal niet wat het zou moeten zijn. De eindtermen worden elke zoveel jaar veranderd, blijkbaar zijn wij “de werkende” niet goed genoeg onderwezen vroeger. Af en toe een kleine bijsturing kan ik begrijpen maar er zijn basis dingen die niet mogen/kunnen veranderen zoals omgaan met taal ( lezen, spreken en schrijven) en wiskunde (rekenen en logisch nadenken).
Zou het dan kortzichtigheid kunnen zijn? We weten allemaal hoeveel kinderen er geboren zijn vorig jaar. Tel daar nog een aantal bij voor de zekerheid om de nieuwe Belgen ook een plaats te geven. Dan weet ge hoeveel plaatsen er nodig zijn binnen 5 jaar in het 1ste jaar van het lager onderwijs. En tel daar nog eens 6 jaar bij en ge weet het in één keer voor het middelbaar onderwijs. Is het dan zo moeilijk om die plaatsen ook te voorzien als ge dit 5 of zelfs 11 jaar op voorhand weet.
Of moeten we afstappen van de “systeem scholen” met beperkte plaatsen. “Want mijn kind is speciaal en kan/mag alleen naar zo een school” is blijkbaar belangrijker dan wat ze de kinderen er leren.
Is dit misschien een compensatie voor hun eigen afwezigheid bij de opvoeding? Ik heb het gevoel dat de ouders van deze kinderen een minderwaardigheidscomplex willen aansmeren aan de andere ouders die dit niet voor hun kinderen overhebben.
Ofwel hebben ze het begrip kamperen niet goed mee gekregen. Ik ben altijd van het gedacht geweest dat kamperen iets is wat ge in de natuur deed om wat te relaxen. En niet tussen of op de beton terwijl ge aan het stressen zijt of uw kind wel gaat ingeschreven kunnen worden.
Enfin het zal wel aan mij liggen zeker dat ik dit vreemd vind.